GC4 speelde de tweede ronde tegen Emanuel Lasker, in wat in de volksmond heet ‘de aardappelschuur’. Wim corrigeert dat steeds tot beurs, zoals hij ook de tomtom onvermoeibaar de betere route door Friesland laat weten. “Over 300 meter linksaf slaan”, wordt dan begeleid door een luid en duidelijk ‘nee, doe dat nu maar zeker niet’. Zonder vertraging, en compleet, liepen wij toch wat opgelucht dat we er waren in een stralende novemberzon(?) de schuur, nee beurs, binnen.

Daar vertelde de wedstrijdleider breeduit over een dochter, marien biologe in spe, en haar uitstapjes naar de zuidpool, Groenland, etc. ‘Toch leuker dan wiskunde’, vertelde de beste man. Onderwijl zette Wim de klokken goed, want lokale kennis van speeltempo en de DGT bleek beperkt. De koffie werd langsgebracht, onder een luid en langzaam geweeklaag over de kwaliteit van diezelfde koffie. Waarom ze die slechte koffie toch zo moest zetten, en of we hem ook zo vies vonden. Ze kon ook nieuwe maken, die misschien dan iets minder vies zou smaken…
Mijn tegenstander, Hibma, kende echter zijn pappenheimers, en met een klein slokje, en een stalen gezicht, keurde hij de koffie goed. En zo begon de wedstrijd.
Na tien, tien(!) minuten bokte ik een pion weg. De lange lijdensweg oplopend keek ik voor wat afleiding de borden langs. Henk ten Doeschate stond prima tegen Ros, Fred spannend tegen Wiersma, Taco ook goed tegen Sybesma, Henk Bosveld prima in een mooie stelling tegen Wissman, Reno nog onduidelijk tegen Bosma, Govert keek ik dus maar even niet naar, Henk Pompstra ok, en Wim ook ok.
Later was de stelling van Henk ten Doeschate verbeterd, met een danwel twee pionnen in de plus. Fred had verloren. Henk Bosveld gewonnen. Wim en Henk Pompstra remise.
Reno trok de partij naar zich toe, en wikkelde af naar een op het oog voordelig eindspel. Het werd remise. Taco stond beter, maar timede een actieve voortzetting net niet goed. Meer dan remise zat er niet meer in.
Govert stond nog steeds een pion achter, maar na de tijdscontrole gloorde remise aan de horizon.
Ros zette zich nog eens goed neer om de remise te zoeken. Govert won een pionnetje terug, maar was het genoeg?
Met de spanning vol op de wedstrijd miste Govert de eerste echte kans: na 4 uur staan de remise binnnen enkele zetten voor het grijpen. Henk lijkt nog een goede kans te hebben.
Henk toch remise. Na de gemiste kans op gelijkspel mis ik een vorkje. Vier uur verloren gestaan, vijf minuten gelijk, en dan dat. Het moest blijkbaar zo zijn.
Toch hebben we een aardige middag geschaakt. Tegen een behoorlijk team kansen laten liggen, op verschillende borden. Maar wel aardig geschaakt, voor wat het waard is.